De huisartsenroute: verwijzen naar een niet-gecontracteerde jeugdhulpaanbieder?

In Gezondheidsrecht Updates (GZR) 2020-0181, schreef Bastiaan Wallage een annotatie onder de uitspraak van de Rechtbank Oost-Brabant van 26 maart 2020.

In deze uitspraak oordeelt de rechter dat een gemeente niet gehouden is de door een zorgaanbieder verleende jeugdhulpverlening te vergoeden na verwijzing door een huisarts (‘de huisartsenroute’), indien die verwijzing zich richt tot een niet-gecontracteerde jeugdhulpaanbieder. In de annotatie wordt deze uitspraak en de gevolgen hiervan voor de rechtspraktijk door Bastiaan besproken.

Zie ook: https://www.gzr-updates.nl/commentaar/GZR_2020_0181

De Staat waarborgt het recht op vrije artsenkeuze onvoldoende

HET RECHT OP VRIJE ARTSENKEUZE VOOR VERZEKERDEN MET EEN NATURAVERZEKERING: HET HINDERPAALCRITERIUM EN DE ‘VLAKTAKS’.

In Gezondheidsrecht Updates (GZR), 2019/140 schreef Bastiaan Wallage, samen met Eva Jacobs, een annotatie onder de uitspraak van de Rechtbank Gelderland van 1 februari 2019.

In hun annotatie gaan Bastiaan en Eva kort in op de feiten en omstandigheden die centraal staan in de onderhavige uitspraak. Vervolgens gaan zij in op de hoogte van de vergoeding die zorgverzekeraars moeten betalen indien en voor zover een verzekerde met een naturapolis zorg afneemt van een niet-gecontracteerde zorgaanbieder en welke korting in dat kader door de zorgverzekeraar mag worden toegepast. Zij ronden af met een bespreking van de gevolgen van de onderhavige uitspraak voor de rechtspraktijk.

Zie: https://www.gzr-updates.nl/commentaar/GZR_2019_0140

RESULTAATGERICHT INDICEREN OP GROND VAN DE WMO 2015 NIET LANGER MOGELIJK? EEN BOTSING TUSSEN MAATWERK EN RECHTSZEKERHEID

Voor het Tijdschrift Gemeentestem (Gst), 2019/37 schreven Bastiaan Wallage en Wouter Koelewijn een artikel over het resultaatgericht indiceren op grond van de Wmo 2015 en in het bijzonder de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) van 8 oktober 2018. De CRvB oordeelde in deze uitspraak dat gemeenten in hun beleid en/of in het besluit waarin zij een voorziening ‘hulp bij het huishouden’ toekennen, met het oog op het rechtszekerheidsbeginsel, ook tijdseenheden moeten opnemen (zie ook onze Legal Update van 25 oktober 2018).  Met deze rechtspraak is het voor gemeenten niet (langer) mogelijk om resultaatgericht te indiceren.

Zie ook: https://www.vbk.nl/actueel/resultaatgericht-indiceren-op-grond-van-de-wmo-2015-niet-langer-mogelijk-een-botsing-tussen-maatwerk-en-rechtszekerheid/

Vrije artsenkeuze: een onderdeel van de Nederlandse constitutie?

B. Wallage, A.C. Hendriks & W.I. Koelewijn

Artikel Tijdschrift Zorg & Recht in Praktijk

Blog ‘Innovatie in de zorg, toezicht en de risico’s voor de patiënt’

In de huidige informatiesamenleving worden steeds meer medische apparaten verbonden aan een netwerk. Enerzijds creëert dit kansen voor het leveren van betere en efficiëntere zorg. Bijvoorbeeld doordat mensen langer thuis kunnen blijven wonen door telemetrie[2]of beter geholpen kunnen worden door het ‘realtime’ monitoren van risicopatiënten. Anderzijds brengt deze innovatie in de gezondheidszorg risico’s met zich mee op het gebied van cybersecurity. Deze risico’s kunnen zich ook vertalen naar risico’s voor de patiënt. Uit onderzoek volgt zelfs dat kwetsbaarheden in de beveiliging van medische apparatuur tot ernstige schade aan de gezondheid van de patiënt kunnen leiden.[3]Uit deze onderzoeken blijkt bijvoorbeeld dat hackers medische apparatuur c.q. hulpmiddelen, zoals hartdefibrillatoren en infuuspompen, kunnen hacken en de instellingen van deze hulpmiddelen op afstand kunnen aanpassen. In de praktijk hebben hackers medische apparatuur aangevallen.[4]In april 2018 werd bijvoorbeeld bekend dat hackers ‘malware’ hebben ontwikkeld die zich richt op onder andere het aantasten van de werking van medische apparatuur.[5]Dit vormt een risico voor de patiëntveiligheid en roept de vraag op of er voor wat betreft de beveiliging van medische apparatuur een rol is weggelegd voor zorgaanbieders en wat de rol is van de Inspectie voor de Gezondheidszorg en Jeugd (hierna: ‘IGJ’).

Zie ook: http://weblogs.arsaequi.nl/publiekrechtelijkgezondheidsrecht/2018/12/28/innovatie-in-de-zorg-toezicht-en-de-risicos-voor-de-patient/

Noot GZR

In Gezondheidsrecht Updates (GZR) schreef Bastiaan Wallage gezamenlijk met Eva Jabobs een annotatie onder de uitspraak van de Rechtbank Noord Nederland van 30 januari 2018.

In deze uitspraak heeft de Rechtbank Noord-Nederland (hierna:
‘de rechtbank’) geoordeeld dat de door de zorgverzekeraar ‘De Friesland’ betaalde vergoeding van 70 procent van het laagst door haar gecontracteerde tarief voor de niet-gecontracteerde zorg, wat neerkomt op 55 procent van het geldende NZa-tarief, een feitelijke hinderpaal vormt voor een verzekerde om zorg af te nemen bij een zorgaanbieder van zijn keuze. Voorts heeft de rechtbank de concrete omstandigheden van het geval beoordeeld. In deze annotatie lichten
Bastiaan en Eva allereerst de uitspraak van de rechtbank op hoofdlijnen toe. Vervolgens bespreken zij de invulling van artikel 13 van de Zorgverzekeringswet (hierna: ‘Zvw’) en het beroep van de zorgaanbieder op artikel 13 Zvw. Tot slot kijken zij naar de gevolgen van de uitspraak voor de rechtspraktijk.

Zie ook: https://www.vbk.nl/kennis-delen/publicaties/invulling-hinderpaalcriterium-voor-zorgaanbieder-vooralsnog-onduidelijk/

Bed, bad en brood: Rijk en gemeenten op weg naar een sluitend opvangbeleid?

Sinds de stagnatie van de onderhandelingen tussen Rijk en gemeenten over de correcte wijze van opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers, is het afwachten op welke wijze vorm zal worden gegeven aan de opvang van deze groep mensen. Zowel gemeenten als verscheidene ngo’s en mensenrechtenadvocaten waarschuwen dat vreemdelingen op straat terecht komen, wanneer het beleid dat demissionair staatssecretaris Dijkhoff heeft voorgesteld wordt doorgevoerd. Het Rijk meent echter dat dit noodzakelijk is voor een effectief terugkeerbeleid en dat met dit beleid elke vreemdeling kan worden opgevangen (en het beleid zodoende ‘sluitend’ is). In onderstaande bijdrage beschrijven de auteurs waar de knelpunten zitten van het door de staatssecretaris voorgestelde beleid. De auteurs beschrijven verder een aantal voorwaarden waaraan het opvangbeleid zou moeten voldoen in het kader van mensenrechten en waarmee tegemoet wordt gekomen aan zowel de belangen van het Rijk als van de gemeenten.

Het bestuursrechtelijk bewijsvermoeden bij de toepassing van artikel 1F Vluchtelingenverdrag

In dit artikel worden twee situaties beschreven waarin het bestuursrechtelijk bewijsvermoeden wordt toegepast. Het wordt in deze situaties gebruikt omdat het voor het bestuursorgaan niet goed mogelijk is om feiten en omstandigheden die in haar bewijsdomein liggen te bewijzen. Bij het verkeerd aanbieden van een huisvuilzak is dat nog voorstelbaar en zijn de gevolgen van het toepassen van het bewijsvermoeden uiteindelijk gering. Voor de Afghaanse 1F’er heeft de toepassing van het bestuursrechtelijk bewijsvermoeden veel grotere gevolgen en is het bovendien haast onmogelijk om het vermoeden te weerleggen. Bovendien is de Nederlandse toepassing van artikel 1F Vluchtelingenverdrag niet in overeenstemming met het Handvest van de grondrechten en de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie.

Zie ook: Nederlands Juristenblad, Het bestuursrechtelijk bewijsvermoeden bij de toepassing van artikel 1F Vlu

Annotaties GZR 2017-0253

Het vrije verkeer van vestiging en diensten. De overheid mag de zorgmarkt in het belang van de consument en de volksgezondheid reguleren.

Zie ook: http://www.gzr-updates.nl/commentaar/GZR_2017_0253

Naschrift onrechtmatig Wmo-beleid

In een bijdrage in het NJB2 bespraken Wouter Koelewijn & Bas Wallage de gevolgen van de recente uitspraken van de Centrale Raad van Beroep waarin werd vastgesteld dat huishoudelijke hulp een voorziening is die onder de reikwijdte van de Wmo 2015 valt. De conclusie luidde dat de grote groep Wmo-gerechtigden die eerst geen bezwaar en beroep heeft ingesteld nu tegen het leerstuk van de ‘formele rechtskracht’ aanloopt. Ons inziens gaan de auteurs bij de uitleg van artikel 4:6 Awb aan twee belangrijke aspecten voorbij en worden rechtzoekenden en gemeentebesturen daarmee op het verkeerde been gezet.

Zie ook: njb37_reactie_naschrift

Onrechtmatig Wmo-beleid

In het licht van de uitspraken van de Centrale Raad van Beroep waarin werd vastgesteld dat huishoudelijke hulp een voorziening is die onder de reikwijdte van de Wmo valt, wordt op grote schaal het Wmo-beleid herijkt terwijl tegelijkertijd massaal nieuwe aanvragen en herzieningsverzoeken worden ingediend. De vraag dringt zich daarbij op wat nu de rechtspositie is van Wmo-gerechtigden die eerder niet in bezwaar en beroep zijn gegaan. Loopt deze grote groep Wmo-gerechtigden nu tegen het leerstuk van de ‘formele rechtskracht’ aan of zijn er juridische mogelijkheden om de onherroepelijke beschikkingen alsnog open te breken?

Zie ook: NJB28_Praktijk

Artikel 4.1 Wro: onduidelijkheden voor de rechtspraktijk door een onzorgvuldig wetgevingsproces

Het wetgevingsproces ter wijziging van artikel 4.1 Wro is ons inziens dan ook aan te merken als één van de recente voorbeelden waarbij de wetgever onzorgvuldig heeft gehandeld en onderweg het overzicht is kwijtgeraakt. In dit artikel zullen wij het wetgevingsproces bespreken en de onduidelijkheden voor de rechtspraktijk schetsen.

Zie ook: De Gemeentestem, Artikel 4.1 Wro onduidelijkheden voor de rechtspraktijk door een onzorgvuldig wetg